WYROK W I INSTANCJI PO NIESPEŁNA ROKU OD WNIESIENIA POZWU — BANK BNP PARIBAS S.A. POKONANY – UMOWA NIEWAŻNA

W dniu 6 kwiet­nia 2022 roku Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, XXVIII Wydział Cywil­ny, w oso­bie SSO Macie­ja Wój­cic­kie­go, w spra­wie z powódz­twa Klien­tów Kan­ce­la­rii prze­ciw­ko Ban­ko­wi BNP Pari­bas S.A., sygn. akt XXVIII C 4283/21, wydał wyrok, w któ­rym usta­lił, że:

umo­wa kre­dy­tu MUL­TI-hipo­te­ka z 2008 r. zawar­ta przez Powo­dów z poprzed­ni­kiem praw­nym pozwa­ne­go BNP Pari­bas Bank Pol­ska S.A. – Domi­net Ban­kiem S.A. z Gru­py FORTIS jest nieważna,

zasą­dził od Pozwa­ne­go na rzecz Powo­dów kwo­tę 185,89 zł i kwo­tę 73.709,72 CHF wraz z odset­ka­mi usta­wo­wy­mi za opóź­nie­nie od dnia 23.12.2021 r. do dnia zapłaty,

zasą­dził od Ban­ku na rzecz Klien­tów Kan­ce­la­rii kwo­tę 11 834 zł tytu­łem zwro­tu kosz­tów pro­ce­su, w tym kwo­tę 10 834 zł tytu­łem zwro­tu kosz­tów zastęp­stwa procesowego.

wyrok I instan­cja z 6.04.2022 sygn. akt XXVIII C 4283.21

Sąd stwier­dził, że Powo­do­wie wyka­za­li ist­nie­nie inte­re­su praw­ne­go w uzy­ska­niu wyro­ku usta­la­ją­ce­go nie­waż­ność umo­wy kre­dy­tu, jak też zasad­ność swo­ich rosz­czeń. Sąd nie zgo­dził się ze sta­no­wi­skiem Pozwa­ne­go, że powódz­twem dalej idą­cym w tej sytu­acji było­by powódz­two o zapła­tę, gdyż mogli­by oni docho­dzić wyłącz­nie rosz­czeń już wyma­gal­nych. Rów­nież zabez­pie­cze­nie kre­dy­tu w posta­ci usta­no­wio­nej hipo­te­ki uza­sad­nia rosz­cze­nie o ustalenie.

W opi­nii Sądu umo­wa ma istot­ne wady praw­ne i zawie­ra posta­no­wie­nia nie­do­zwo­lo­ne, któ­re doty­czą głów­nych świad­czeń stron, a więc po ich eli­mi­na­cji, umo­wa nie może dalej wią­zać stron. Przy­czy­ną nie­waż­no­ści umo­wy jest jej sprzecz­ność z art. 58 par. 1 k.c. i art. 69 ust. 1 i 2 usta­wy Pra­wo ban­ko­we oraz art. 353 (1) k.c. Umo­wa nie zawie­ra kwo­ty udzie­lo­ne­go kre­dy­tu, bowiem kwo­tę kapi­ta­łu kre­dy­tu wska­za­no w CHF, nato­miast kurs kup­na mają­cy mieć zasto­so­wa­nie do prze­li­cze­nia kwo­ty wypła­co­ne­go kre­dy­tu zale­ży wyłącz­nie od pozwa­ne­go Ban­ku. Umo­wa nie jest rów­nież umo­wą kre­dy­tu walu­to­we­go, bowiem wypła­ta kre­dy­tu nastą­pi­ła w PLN, nato­miast brak okre­śle­nia w umo­wie kwo­ty w PLN spra­wia, że jest ona sprzecz­na z art. 69 usta­wy Pra­wo ban­ko­we. Sprzecz­ność z tym prze­pi­sem pole­ga rów­nież na tym, że kwo­ty wypła­co­ne­go i spła­co­ne­go kre­dy­tu nie są sobie równe.

Umo­wa jest nie­waż­na tak­że z tej przy­czy­ny, że znaj­du­ją się w niej klau­zu­le nie­do­zwo­lo­ne, a ich eli­mi­na­cja powo­du­je nie­waż­ność całej umo­wy, gdyż nie ma moż­li­wo­ści uzu­peł­nie­nia powsta­łej w ten spo­sób luki. Nie może tak­że ist­nieć umo­wa w PLN opro­cen­to­wa­na staw­ką LIBOR, choć­by z tej przy­czy­ny, że LIBOR od stycz­nia 2022 r. nie jest publikowany.

Sąd nie przy­chy­lił się tak­że do zarzu­tu Pozwa­ne­go, że Kre­dy­to­bior­com nie przy­słu­gi­wał sta­tus kon­su­men­tów. Sam fakt pro­wa­dze­nia dzia­łal­no­ści gospo­dar­czej w chwi­li zawie­ra­nia umo­wy, ani nawet zare­je­stro­wa­nie tej dzia­łal­no­ści w kre­dy­to­wa­nej nie­ru­cho­mo­ści nie pozba­wia ich bowiem sta­tu­su kon­su­men­tów, gdyż umo­wa nie była zawie­ra­na w związ­ku z pro­wa­dzo­ną dzia­łal­no­ścią gospo­dar­czą, ani w ramach tej dzia­łal­no­ści rozliczana.

Z uwa­gi na to, że umo­wa jest nie­waż­na, Powo­do­wie mogli docho­dzić zasą­dze­nia na ich rzecz zwro­tu wszyst­kich uisz­czo­nych na rzecz ban­ku kwot. Co istot­ne, zde­cy­do­wa­na więk­szość rat była uisz­cza­na przez Kre­dy­to­bior­ców bez­po­śred­nio w walu­cie obcej, stąd zasą­dzo­ne kwo­ty to aż 73.709,72 CHF i tyl­ko 185,89 zł.

Cie­ka­wost­ki procesowe:

 spra­wa wpły­nę­ła do Sądu w kwiet­niu 2021 roku, a więc postę­po­wa­nie w I instan­cji trwa­ło tyl­ko 12 miesięcy, 
Sąd prze­pro­wa­dził jed­ną roz­pra­wę, pod­czas któ­rej prze­słu­chał tyl­ko jed­ne­go z dwóch kre­dy­to­bior­ców, bez­po­śred­nio po roz­pra­wie Sąd ogło­sił wyrok,

Sąd począt­ko­wo zobo­wią­zał stro­ny do wnie­sie­nia zali­czek na poczet wyna­gro­dze­nia bie­głe­go, jed­nak­że osta­tecz­nie zre­zy­gno­wał z prze­pro­wa­dza­nia tego dowodu,

postę­po­wa­nie dowo­do­we ogra­ni­czy­ło się więc wyłącz­nie do prze­słu­cha­nia jed­ne­go z Powo­dów, po uprzed­nim ode­bra­niu pisem­nych oświad­czeń w któ­rych Klien­ci Kan­ce­la­rii oświad­czy­li, że zna­ją skut­ki usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu oraz tego wła­śnie się domagają,

w ocze­ki­wa­niu na roz­pra­wę stro­ny pod­ję­ły roz­mo­wy ugo­do­we i choć usta­li­ły nawet warun­ki satys­fak­cjo­nu­ją­ce obie stro­ny, to Bank do roz­pra­wy nie przed­sta­wił pro­jek­tu ugo­dy, a w pro­ce­sie poniósł porażkę.

Wyrok nie jest pra­wo­moc­ny, cze­ka­my na ape­la­cję banku.