Wydział Frankowy Sądu Okręgowego w Warszawie ustalił nieważność umowy kredytu frankowego zawartej w 2007 r. z Bankiem Millennium i zasądził na rzecz Klientów Kancelarii prawie 190 tys. zł.

Dnia 23 maja 2024 r. Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, XXVIII Wydział Cywil­ny, pod prze­wod­nic­twem SSO Jowi­ty Cie­ślik, wydał wyrok w spra­wie o sygn. akt XXVIII C 2896/22, w którym:

- usta­lił nie­waż­ność umo­wy kre­dy­tu hipo­tecz­ne­go zawar­tej pomię­dzy Klien­ta­mi Kan­ce­la­rii, a Ban­kiem Mil­le­nium S.A. w 2007 roku,

- zasą­dził od Ban­ku Mil­len­nium S.A. na rzecz Powo­dów do ich mająt­ku wspól­ne­go kwo­tę 186 809,34 zł wraz z odset­ka­mi usta­wo­wy­mi za opóź­nie­nie liczo­ny­mi od dnia 24 maja 2024 r. do dnia zapłaty,

- odda­lił dal­sze powódz­two głów­ne o zapłatę,

- usta­lił, że kosz­ty pro­ce­su ponie­sie w cało­ści pozwa­ny Bank.

wyrok I instan­cja XXVIII C 2896.22_SO w Warszawie

Oma­wia­na spra­wa zosta­ła zaini­cjo­wa­na pozwem w stycz­niu 2022 r. Już w pozwie Kan­ce­la­ria zgło­si­ła rosz­cze­nie o usta­le­nie nie­waż­no­ści całej umo­wy kre­dy­tu fran­ko­we­go oraz o zwrot wpła­co­nych w wyko­na­niu tej nie­waż­nej umo­wy kwot, zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cą teo­rią dwóch kon­dyk­cji. Bank w odpo­wie­dzi na pozew z kwiet­nia 2023 roku zane­go­wał zasad­ność wszyst­kich rosz­czeń stro­ny powo­do­wej, kwe­stio­nu­jąc umiesz­cze­nie w umo­wie jakich­kol­wiek nie­do­zwo­lo­nych klau­zul prze­li­cze­nio­wych nawet tych o nume­rach 3178 i 3179, a tak­że wska­zu­jąc na brak inte­re­su praw­ne­go Kre­dy­to­bior­ców w doma­ga­niu się usta­le­nia nie­waż­no­ści całej umo­wy kre­dy­tu powią­za­ne­go z fran­kiem szwajcarskim.

W dal­szej kolej­no­ści Kan­ce­la­ria zło­ży­ła w sierp­niu 2023 r. wnio­sek o zabez­pie­cze­nie postę­po­wa­nia poprzez zawie­sze­nie obo­wiąz­ku Kre­dy­to­bior­ców do dal­szej spła­ty rat kre­dy­tu. Sąd przy­chy­lił się do wnio­sku o zabez­pie­cze­nie i zawie­sił raty kre­dy­tu fran­ko­we­go po zale­d­wie 13 dniach od zło­że­nia wnio­sku. Dzię­ki temu Klien­ci Kan­ce­la­rii w ocze­ki­wa­niu na ter­min roz­pra­wy, któ­ry został wyzna­czo­ny na maj 2024 r. nie musie­li pono­sić dal­szych kosz­tów zwią­za­nych z comie­sięcz­ną spła­tą rat kre­dy­tu frankowego.

postanowienie_o_zabezpieczeniu_XXVIII C 2896.22

Pozwa­ny bank pod­niósł tak­że zarzut zatrzy­ma­nia, jed­nak­że bio­rąc pod uwa­gę sta­no­wi­sko wyra­żo­ne w tym zakre­sie przez TSUE zarów­no w grud­niu 2023 r. ws. C‑28/22, jak też w maju 2024 r. ws. C‑424/22, nie było już wąt­pli­wo­ści, że zarzut ten nie zosta­nie przez Sąd uwzględ­nio­ny. TSUE bowiem wyklu­czył moż­li­wość powo­ły­wa­nia się przez ban­ki na zarzut zatrzy­ma­nia, ponie­waż sto­so­wa­nie tego zarzu­tu w pro­ce­sach fran­ko­wych jest nie­zgod­ne z prze­pi­sa­mi unij­nej dyrek­ty­wy kon­su­menc­kiej. Dodat­ko­wo nawet uwzględ­nie­nie zarzu­tu zatrzy­ma­nia nie powin­no skut­ko­wać pozba­wie­niem kon­su­men­ta pra­wa do odse­tek usta­wo­wych za opóźnienie.

W dniu 23 maja 2024 r. odby­ła się jedy­na w spra­wie roz­pra­wa, pod­czas któ­rej Sąd prze­słu­chał Powo­dów, a tak­że roz­po­znał wnio­ski dowo­do­we zgło­szo­ne przez obie stro­ny. Sąd posta­no­wił pomi­nąć z uwa­gi na ich nie­przy­dat­ność dla roz­po­zna­nia spra­wy zarów­no wnio­sek o prze­słu­cha­nie świad­ków, pra­cow­ni­ków ban­ku, jak też wnio­sek o prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z opi­nii bie­głe­go sądo­we­go, wska­zu­jąc, że prze­pro­wa­dze­nie tych środ­ków dowo­do­wych przy­czy­ni­ło­by się do prze­dłu­że­nia postę­po­wa­nia. Po prze­słu­cha­niu Klien­tów Kan­ce­la­rii na oko­licz­no­ści zwią­za­ne z celem uzy­ska­nia kre­dy­tu, infor­ma­cji prze­ka­zy­wa­nych przez pra­cow­ni­ków ban­ku pod­czas pro­ce­su udzie­la­nia kre­dy­tu, a tak­że usta­la­nia i rze­ko­me­go nego­cjo­wa­nia tre­ści zawar­tej umo­wy kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do fran­ka szwaj­car­skie­go, Sąd po nara­dzie wydał wyrok. Roz­strzy­gnię­cie jest co do zasa­dy korzyst­ne, nato­miast odda­le­nie czę­ści powódz­twa głów­ne­go doty­czy skła­dek uisz­czo­nych przez Powo­dów w związ­ku z ubez­pie­cze­niem na życie i ubez­pie­cze­niem nie­ru­cho­mo­ści. Dodat­ko­wo Sąd odda­lił część rosz­cze­nia odset­ko­we­go, zasą­dza­jąc odset­ki od docho­dzo­nych w pozwie kwot wyłącz­nie od daty poucze­nia o skut­kach usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu, co jest sprzecz­ne z obo­wią­zu­ją­cym orzecz­nic­twem, bowiem odset­ki win­ny zostać zasą­dzo­ne od chwi­li, gdy rosz­cze­nie Powo­dów sta­ło się wyma­gal­ne. W czę­ści odda­la­ją­cej powódz­two nie wyklu­cza­my wnie­sie­nia apelacji.

Cie­ka­wost­ki procesowe:

✅ W spra­wie odby­ła się tyl­ko jed­na roz­pra­wa, a wyrok zapadł po 28 mie­sią­cach od wnie­sie­nia pozwu,

✅ Sąd nie uwzględ­nił zgło­szo­ne­go przez bank zarzu­tu zatrzy­ma­nia opie­ra­jąc się na roz­strzy­gnię­ciu Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści z dnia 14 grud­nia 2023 r. (C‑28/22) oraz z 8 maja 2024 r. (C‑424/22),

✅ Sąd pomi­nął wnio­ski stron o prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z opi­nii bie­głe­go sądo­we­go, a tak­że wnio­sek ban­ku o prze­słu­cha­nie świad­ków, pra­cow­ni­ków banku,

✅ Sąd w toku postę­po­wa­nia sądo­we­go udzie­lił Klien­tom Kan­ce­la­rii zabez­pie­cze­nia, dzię­ki cze­mu w cza­sie ocze­ki­wa­nia na ter­min roz­pra­wy nie musie­li oni regu­lo­wać rat kre­dy­tu frankowego,

Wyrok w opi­sa­nej spra­wie nie jest pra­wo­moc­ny, ale bank zapo­wie­dział, że nie wnie­sie­nie od wyro­ku ape­la­cji i dekla­ru­je chęć roz­li­cze­nia się z Powo­da­mi z wpłat uisz­czo­nych w wyko­na­niu nie­waż­nej umo­wy kredytu.