UNIEWAŻNIENIE UMOWY KREDYTU NA PONAD MILION ZŁOTYCH W CIĄGU 30 MINUT

 

W niniej­szej spra­wie, pomi­mo szan­sy na ugo­do­we roz­wią­za­nie spra­wy jesz­cze przed skie­ro­wa­niem jej na dro­gę sądo­wą, Bank Mil­len­nium twier­dząc, że umo­wa kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do walu­ty CHF jest waż­na i nie zawie­ra nie­do­zwo­lo­nych klau­zul poniósł dotkli­wą klęskę.

Ale zacznij­my od począt­ku – już w 2018 r. Powo­do­wie zło­ży­li zawe­zwa­nie do pró­by ugo­do­wej doma­ga­jąc się zwro­tu kwot powsta­łych tytu­łem nad­płat, na sku­tek zasto­so­wa­nia w umo­wie kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do CHF nie­do­zwo­lo­nych klau­zul prze­li­cze­nio­wych. Bank oczy­wi­ście odmó­wił zawar­cia ugo­dy wska­zu­jąc, że fakt wpi­sa­nia do reje­stru klau­zul nie­do­zwo­lo­nych zapi­sów wprost pocho­dzą­cych ze sto­so­wa­ne­go przez nie­go wzor­ca umow­ne­go nie ma żad­ne­go zna­cze­nia dla spra­wy kon­su­men­tów. Nic jed­nak bar­dziej myl­ne­go, ponie­waż klau­zu­le o nume­rach 3178 i 3179, jako klau­zu­le abu­zyw­ne nie wią­żą stron umo­wy. Z uwa­gi jed­nak na to, że Bank nie przy­stał na pro­po­no­wa­ne przez Kre­dy­to­bior­ców odfran­ko­wie­nie, Powo­do­wie wnie­śli rekla­ma­cję, a następ­nie wnio­sek o inter­wen­cję do Rzecz­ni­ka Finan­so­we­go, któ­ry prze­pro­wa­dził postę­po­wa­nie inter­wen­cyj­ne. Nie­ste­ty pomi­mo jed­no­znacz­ne­go sta­no­wi­ska RF, że klau­zu­le prze­li­cze­nio­we umoż­li­wia­ją­ce Ban­ko­wi doko­ny­wa­nie prze­li­czeń wypła­co­nych kwot po kur­sie kup­na usta­lo­nym przez bank, a następ­nie spła­ca­nych rat po kur­sie sprze­da­ży pocho­dzą­cym z tabe­li kur­so­wej są nie­do­zwo­lo­ne, Bank Mil­len­nium sta­now­czo obsta­wał przy swo­im stanowisku.

Koniecz­ne więc było wyto­cze­nie spra­wy sądo­wej. W imie­niu Klien­tów naszej Kan­ce­la­rii sfor­mu­ło­wa­li­śmy pozew o usta­le­nie nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do CHF, ewen­tu­al­nie o zapła­tę na sku­tek tzw. odfran­ko­wie­nia. Począt­ko­wo w pozwie doma­ga­li­śmy się wyłącz­nie usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu zawar­tej z Pozwa­nym, następ­nie mody­fi­ku­jąc powódz­two zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cą aktu­al­nie teo­rią dwóch kon­dyk­cji. Zgło­szo­ne żąda­nia moty­wo­wa­li­śmy nie tyl­ko wystę­po­wa­niem w Umo­wie nie­do­zwo­lo­nych klau­zul prze­li­cze­nio­wych, ale tak­że sprzecz­no­ścią Umo­wy z prze­pi­sa­mi pra­wa tj. kodek­sem cywil­nym oraz usta­wą Pra­wo ban­ko­we, jak rów­nież naru­sze­niem zasad współ­ży­cia spo­łecz­ne­go i rów­no­wa­gi kon­trak­to­wej. Pozwa­ny nato­miast wno­sił o odda­le­nie powódz­twa w cało­ści, w tym w szcze­gól­no­ści kwe­stio­no­wał przy­słu­gu­ją­cy Powo­dom wyko­nu­ją­cym zawód rad­ców praw­nych sta­tus kon­su­men­tów, jak też pod­no­sił brak inte­re­su praw­ne­go w docho­dze­niu przez Nich usta­le­nia nie­waż­no­ści umowy.

Sąd po prze­pro­wa­dze­niu roz­pra­wy trwa­ją­cej zale­d­wie 30 minut, pod­czas któ­rej roz­pra­wił się z licz­ny­mi wnio­ska­mi dowo­do­wy­mi pozwa­ne­go ban­ku i prze­słu­chał Klien­tów Kan­ce­la­rii wyłącz­nie celem stwier­dze­nia ich sta­tu­su jako kon­su­men­tów, wydał wyrok, w któ­rym usta­lił nie­waż­ność umo­wy kre­dy­tu i zasą­dził na rzecz Powo­dów kwo­tę rów­no­waż­ną obec­nie milio­no­wi zło­tych. Jako pod­sta­wę swo­je­go roz­strzy­gnię­cia Sąd wska­zał, że w umo­wie bez wąt­pie­nia zawar­te są nie­do­zwo­lo­ne klau­zu­le prze­li­cze­nio­we, któ­re nie wią­żą stron, a po ich wyeli­mi­no­wa­niu umo­wa nie może dalej wystę­po­wać w obro­cie. Sąd nie miał wąt­pli­wo­ści, że pomi­mo wykształ­ce­nia praw­ni­cze­go i wyko­ny­wa­nia zawo­du rad­cy praw­ne­go Klien­tom Kan­ce­la­rii przy­słu­gi­wał sta­tus kon­su­men­tów i zasłu­gi­wa­li oni na ochro­nę, jaka przy­słu­gu­je kon­su­men­tom na mocy dyrek­ty­wy 91/13/EWG.

Cie­ka­wost­ki procesowe:
Klien­ci Kan­ce­la­rii wyko­nu­ją zawód rad­cy praw­ne­go, stąd bank kwe­stio­no­wał przy­słu­gu­ją­cy im sta­tus konsumentów,

kre­dy­to­bior­cy dąży­li do polu­bow­ne­go roz­wią­za­nia spo­ru — wnie­śli zawe­zwa­nie do pró­by ugo­do­wej oraz zaini­cjo­wa­li postę­po­wa­nie inter­wen­cyj­ne przed Rzecz­ni­kiem Finansowym,

spra­wa wpły­nę­ła do Sądu w stycz­niu 2020 roku, a więc postę­po­wa­nie w I instan­cji trwa­ło 28 miesięcy,

 Sąd prze­pro­wa­dził jed­ną 30 minu­to­wą roz­pra­wę, pod­czas któ­rej w 10 min. prze­słu­chał oby­dwo­je Powo­dów, wyłącz­nie celem stwier­dze­nia ich sta­tu­su konsumenta,

Sąd pomi­nął wnio­ski dowo­do­we Pozwa­ne­go o prze­słu­cha­nie 7 świad­ków — pra­cow­ni­ków ban­ku ‑stwier­dza­jąc, że ich zezna­nia mia­ły­by wyka­zać fak­ty nie­istot­ne dla roz­strzy­gnię­cia sprawy,

Sąd ode­brał pisem­ne oświad­cze­nia od Klien­tów Kan­ce­la­rii, że zna­ją skut­ki usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu indek­so­wa­ne­go do CHF i tego wła­śnie się domagają,

 bez­po­śred­nio po roz­pra­wie Sąd ogło­sił wyrok.

Wyrok nie jest pra­wo­moc­ny, ocze­ku­je­my na ape­la­cję banku.