SO w Zielonej Górze unieważnia umowę kredytu PKO BP Własny Kąt hipoteczny i zasądza 333 tys. zł

Dnia 28 czerw­ca 2024 r. Sąd Okrę­go­wy w Zie­lo­nej Górze, I Wydział Cywil­ny, pod prze­wod­nic­twem SSO Miro­sła­wa Iwa­now­skie­go, wydał na roz­pra­wie wyrok w spra­wie o sygn. akt I C 672/22, w którym:

- usta­li, że umo­wa kre­dy­tu WŁASNY KĄT hipo­tecz­ny zawar­ta pomię­dzy Klien­ta­mi Kan­ce­la­rii, a PKO BP S.A. w 2008 r. jest nie­waż­na w całości,

- zasą­dził od PKO BP S.A. na rzecz Powo­da kwo­tę ponad 333 tys. zł wraz z odset­ka­mi usta­wo­wy­mi za opóź­nie­nie liczo­ny­mi od dnia 26 listo­pa­da 2022 r. do dnia zapłaty,

- obcią­żył prze­gry­wa­ją­cy pro­ces Bank kosz­ta­mi naka­zu­jąc zwrot na rzecz Powo­dów kwo­ty 11 817 zł.

SO Zie­lo­na Góra — wyrok PKO BP

Postę­po­wa­nie sądo­we zosta­ło wsz­czę­te pozwem we wrze­śniu 2022 r., a więc korzyst­ny dla Klien­tów Kan­ce­la­rii wyrok zapadł po 21 mie­sią­cach, co moż­na uznać, jest dość spraw­nie prze­pro­wa­dzo­nym postę­po­wa­niem. W pozwie sfor­mu­ło­wa­li­śmy rosz­cze­nie o usta­le­nie nie­waż­no­ści całej umo­wy kre­dy­tu powią­za­ne­go z fran­kiem szwaj­car­skim, któ­ra zosta­ła zawar­ta w 2008 r. z Powszech­ną Kasą Oszczęd­no­ści Ban­kiem Pol­skim S.A. Umo­wa kre­dy­tu mia­ła cha­rak­ter deno­mi­no­wa­ny do walu­ty obcej, co ozna­cza, że w tre­ści umo­wy wska­za­no kwo­tę w CHF, któ­rą następ­nie bank prze­li­czał po kur­sie kup­na usta­lo­nym jed­no­stron­nie na PLN, celem wypła­ty i udo­stęp­nie­nia Powo­dom. W dal­szej kolej­no­ści raty wyra­żo­ne w CHF, rów­nież były prze­li­cza­ne przez Bank, ale już po kur­sie sprze­da­ży usta­lo­nym przez bank. Samo opi­sa­ne prze­li­cze­nie już spra­wia­ło, że Kre­dy­to­bior­cy byli zmu­sze­ni do pono­sze­nia kosz­tu róż­nic kur­so­wych, pod­czas gdy nie docho­dzi­ło mię­dzy nimi i ban­kiem do rze­czy­wi­stej wymia­ny walut. Nad­to jako kon­se­kwen­cja nie­waż­no­ści, Kan­ce­la­ria zgło­si­ła w pozwie rosz­cze­nie o zwrot od ban­ku wszyst­kich wpła­co­nych w wyko­na­niu tej nie­waż­nej umo­wy kwot, zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cą teo­rią dwóch kondykcji.

Bank w zło­żo­nej odpo­wie­dzi na pozew zaprze­czył, aże­by w umo­wie kre­dy­tu zawar­te zosta­ły nie­do­zwo­lo­ne klau­zu­le prze­li­cze­nio­we, jak też nie przy­znał, by pra­cow­ni­cy ban­ku nie poin­for­mo­wa­li dosta­tecz­nie Powo­dów o ryzy­kach, jakie wią­za­ły się z zawar­ciem umów kre­dy­tów deno­mi­no­wa­nych w CHF. Nad­to bank wska­zał na rze­ko­my brak inte­re­su praw­ne­go Kre­dy­to­bior­ców w doma­ga­niu się usta­le­nia nie­waż­no­ści całej umo­wy kre­dy­tu powią­za­ne­go z fran­kiem szwaj­car­skim oraz zawnio­sko­wał o prze­słu­cha­nie świad­ka pra­cow­ni­ka ban­ku na oko­licz­no­ści zwią­za­ne z prze­bie­giem pro­ce­su udzie­la­nia Powo­dom kre­dy­tu. Sąd posta­no­wił dopu­ścić dowód z prze­słu­cha­nia świad­ka i prze­pro­wa­dził go na piśmie, jed­nak­że zło­żo­ne zezna­nia nie wnio­sły nicze­go nowe­go do sprawy.

W toku pro­ce­su, z uwa­gi na doko­na­ną nad­pła­tę nad kapi­ta­łem kre­dy­tu, Kan­ce­la­ria zło­ży­ła wnio­sek o zabez­pie­cze­nie postę­po­wa­nia, poprzez zawie­sze­nie obo­wiąz­ku spła­ty przez Kre­dy­to­bior­ców rat kre­dy­tu przez cały okres kre­dy­to­wa­nia i Sąd się do tego wnio­sku przychylił.

W dal­szej kolej­no­ści Sąd wyzna­czył ter­min roz­pra­wy, na któ­ry wezwał Klien­tów Kan­ce­la­rii celem prze­słu­cha­nia ich na oko­licz­no­ści zwią­za­ne z pro­ce­sem uzy­ski­wa­nia kre­dy­tu, w tym prze­ka­zy­wa­nych im infor­ma­cji o cechach kre­dy­tu powią­za­ne­go z walu­tą obcą, jak też moż­li­wo­ści nego­cja­cji tre­ści umo­wy kre­dy­tu i pozo­sta­łych doku­men­tów. Ana­lo­gicz­nie, jak w więk­szo­ści spraw, oka­za­ło się, że Powo­do­wie nie mie­li żad­nej moż­li­wo­ści nego­cjo­wa­nia tre­ści umo­wy kre­dy­tu, a pra­cow­ni­cy ban­ku zapew­nia­li o sta­bil­no­ści kur­su CHF oraz o bez­pie­czeń­stwie całe­go kre­dy­tu. Sąd zde­cy­do­wał o pomi­nię­ciu wnio­sku o prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z opi­nii bie­głe­go sądo­we­go, z uwa­gi na to, że nie był on przy­dat­ny do usta­le­nia istot­nych w spra­wie oko­licz­no­ści. Po odro­cze­niu publi­ka­cji wyro­ku, Sąd wydał korzy­sta­ne dla Klien­tów Kan­ce­la­rii roz­strzy­gnię­cie, w któ­rym przy­chy­lił się w cało­ści, do żądań pozwu, a więc usta­lił, że umo­wa jest nie­waż­na w cało­ści oraz zasą­dził od ban­ku na rzecz Powo­dów zwrot wszyst­kich docho­dzo­nych kwot wraz z odset­ka­mi. Jed­no­cze­śnie kosz­ta­mi prze­gra­ne­go pro­ce­su obcią­żył w cało­ści PKO BP S.A.

Cie­ka­wost­ki procesowe:

✅ W spra­wie odby­ła się tyl­ko jed­na roz­pra­wa pod­czas któ­re Sąd prze­słu­chał Powodów,

✅ Sąd prze­słu­chał na piśmie świad­ków o któ­rych wnio­sko­wał pozwa­ny Bank oraz pomi­nął jako zbęd­ne wnio­ski stron o prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z opi­nii bie­głe­go sądowego,

✅ wyrok zapadł po 21 mie­sią­cach od wnie­sie­nia pozwu,

✅ po nie­ca­łych 2 mie­sią­cach od zło­że­nia wnio­sku o zabez­pie­cze­nie, Sąd udzie­lił Klien­tom Kan­ce­la­rii zabez­pie­cze­nia, co pozwo­li­ło im wstrzy­mać się z dal­szą spła­tą rat.

Wyrok nie jest pra­wo­moc­ny, Bank wniósł o spo­rzą­dze­nie jego pisem­ne­go uza­sad­nie­nia, a następ­nie wywiódł ape­la­cję, na któ­rej roz­po­zna­nie wciąż czekamy.