Sąd Okręgowy w Warszawie unieważnił umowę kredytu NORDEA-Habitat po 36 miesiącach prowadzenia sprawy.

Dnia 29 paź­dzier­ni­ka 2024 r. Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, XXVIII Wydział Cywil­ny, pod prze­wod­nic­twem SSO Ewy Wiśniew­skiej-Wie­chy wydał ws. XXVIII C 12504/21 na roz­pra­wie wyrok, w którym:

- usta­lił, że umo­wa o kre­dyt miesz­ka­nio­wy NORDEA-HABITAT zawar­ta w maju 2009 r. jest nie­waż­na,

- zasą­dził od PKO BP S.A. na rzecz Powód­ki kwo­tę 113 tys. zł oraz 58 tys. CHF wraz z odset­ka­mi usta­wo­wy­mi za opóź­nie­nie liczo­ny­mi od dnia 29 czerw­ca 2022 r. do dnia zapłaty,

- zasą­dził od PKO BP S.A. na rzecz Powód­ki zwrot kosz­tów pro­ce­su, w tym zwrot kosz­tów zastęp­stwa pro­ce­so­we­go wraz z odset­ka­mi usta­wo­wy­mi za opóźnienie.

XXVIII C 12504.21_wyrok_z_dnia_29_10_2024_r_SO w Warszawie

Postę­po­wa­nie sądo­we, któ­re pozwo­li­ło unie­waż­nić kolej­ną umo­wę tzw. kre­dy­tu fran­ko­we­go zosta­ło zaini­cjo­wa­ne przez Kan­ce­la­rią Adwo­kac­ką Domi­ni­ki Peżyń­skiej we wrze­śniu 2021 r., tak­że korzyst­ny dla Klient­ki wyrok zapadł po 36 mie­sią­cach. W pozwie sfor­mu­ło­wa­li­śmy rosz­cze­nie o usta­le­nie, że łączą­ca Kre­dy­to­bior­cę z pozwa­nym ban­kiem umo­wa o kre­dyt miesz­ka­nio­wy NORDEA-HABITAT deno­mi­no­wa­na w walu­cie CHF jest nie­waż­na w cało­ści, a tak­że o zasą­dze­nie od ban­ku na rzecz Powód­ki zwro­tu wszyst­kich wpła­co­nych w wyko­na­niu tej nie­waż­nej umo­wy kwot, zgod­nie z teo­ria dwóch kon­dyk­cji. Pozew zawie­rał tak­że rosz­cze­nie ewen­tu­al­ne o tzw. odfran­ko­wie­nie, jed­nak­że zosta­ło ono sfor­mu­ło­wa­ne z ostroż­no­ści pro­ce­so­wej, gdy­by Sąd nie uznał za zasad­ne stwier­dzić, że umo­wa kre­dy­tu CHF jest nie­waż­na w cało­ści. Pozew zawie­rał tak­że wnio­sek o zabez­pie­cze­nie poprzez zawie­sze­nie dal­szej spła­ty rat kre­dy­tu, z uwa­gi na nad­pła­tę kapi­ta­łu kre­dy­tu, jed­nak­że wów­czas nie został uwzględniony.

W odpo­wie­dzi na pozew bank PKO BP wniósł o odda­le­nie powódz­twa w cało­ści, a tak­że zawnio­sko­wał o prze­pro­wa­dze­nie dowo­dów z zeznań świad­ków, pra­cow­ni­ków ban­ku, któ­rzy uczest­ni­czy­li w pro­ce­sie udzie­la­nia Powód­ce kre­dy­tu, a tak­że o prze­słu­cha­nie stro­ny powo­do­wej. Pozwa­ny zaprze­czył wszyst­kich zarzu­tom, któ­re okre­śli­li­śmy jako pod­sta­wę rosz­cze­nia o usta­le­nie, że umo­wa kre­dy­tu deno­mi­no­wa­ne­go do CHF jest nie­waż­na w cało­ści, zaprze­czył tak­że, żeby klau­zu­le prze­li­cze­nio­we będą­ce pod­sta­wą kon­struk­cji kre­dy­tu powią­za­ne­go z walu­tą obcą mia­ły cha­rak­ter abu­zyw­ny, czy­li niedozwolony.

Pod­czas pierw­szej roz­pra­wy Sąd posta­no­wił prze­słu­chać Powód­kę na oko­licz­no­ści zwią­za­ne z pro­ce­sem uzy­ski­wa­nia kre­dy­tu, a tak­że infor­ma­cji, jakie wów­czas prze­ka­zy­wa­no Kre­dy­to­bior­cy. Sąd posta­no­wił tak­że o prze­słu­cha­niu na piśmie wnio­sko­wa­nych przez pozwa­ny bank świad­ków, któ­rzy takie zezna­nia zło­ży­li, jed­nak­że nie wnio­sły one do spra­wy nicze­go nowe­go. Na dru­gim ter­mi­nie roz­pra­wy sąd pomi­nął wnio­sek o dopusz­cze­nie i prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z opi­nii bie­głe­go sądo­we­go, uzna­jąc go za zbęd­ny, a tak­że zamknął roz­pra­wę. Po kolej­nych 14 dniach sąd ogło­sił korzyst­ny dla Klient­ki Kan­ce­la­rii wyrok, wpi­su­ją­cy się w obec­ną linię orzecz­ni­czą doty­czą­cą tzw. kre­dy­tów frankowych.

Po uzy­ska­niu korzyst­ne­go wyro­ku, Kan­ce­la­ria ponow­nie zło­ży­ła wnio­sek o zabez­pie­cze­nie postę­po­wa­nia poprzez zawie­sze­nie dal­sze­go obo­wiąz­ku spła­ty rat umo­wy kre­dy­tu, któ­ra z dużym praw­do­po­do­bień­stwem zosta­nie pra­wo­moc­nie uzna­na za nie­waż­ną w cało­ści. Tym razem Sąd uwzględ­nił wnio­sek i udzie­lił zabez­pie­cze­nia. Raty kre­dy­tu są wstrzy­ma­ne, a więc Powód­ka może spo­koj­nie ocze­ki­wać na roz­po­zna­nie ape­la­cji zło­żo­nej przez PKO BP S.A.

Cie­ka­wost­ki procesowe:

✅ sąd wydał wyrok po 36 mie­sią­cach od zło­że­nia pozwu, czy­li w stan­dar­do­wym tem­pie, jak na war­szaw­skie sądy,

✅ w spra­wie odby­ły się dwie roz­pra­wy, sąd prze­słu­chał Powód­kę, a zezna­nia od świad­ków ode­brał na piśmie,

✅ Sąd posta­no­wił pomi­nąć dowód z opi­nii bie­głe­go, ponie­waż wyso­kość rosz­czeń Kre­dy­to­bior­cy zosta­ła dosta­tecz­nie udo­wod­nio­na w pozwie i jego załącznikach,

✅ Sąd począt­ko­wo nie przy­chy­lił się do wnio­sku o udzie­le­nie zabez­pie­cze­nia i zawie­sze­nie obo­wiąz­ku dal­szej spła­ty rat, ale zło­żo­ny powtór­nie wnio­sek spo­tkał się z uzna­niem Sądu,

✅ Sąd uwzględ­nił sta­no­wi­sko TSUE zawar­te w wyro­ku w spra­wie C‑287/22, w któ­rym wska­zał, że sądy nie mogą odmó­wić udzie­le­nia zabez­pie­cze­nia, jeśli jest ono nie­zbęd­ne do sku­tecz­ne­go orze­cze­nia w sprawie.

Wyrok nie jest prawomocny.