Raiffeisen stosował wobec kredytobiorców praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów!

„W związ­ku z wyda­niem decy­zji Pre­ze­sa Urzę­du Ochro­ny Kon­ku­ren­cji i Kon­su­men­tów nr RBG‑8/2020, niniej­szym uprzej­mie infor­mu­je­my, iż poprzed­nik praw­ny Raif­fe­isen Bank Inter­na­tio­nal AG z sie­dzi­bą w Wied­niu wyko­nu­ją­ce­go w Pol­sce dzia­łal­ność gospo­dar­czą w ramach oddzia­łu Raif­fe­isen Bank Inter­na­tio­nal AG (Spół­ka Akcyj­na) Oddział w Pol­sce tj. Raif­fe­isen Bank Pol­ska S.A. w War­sza­wie — sto­so­wał wobec kon­su­men­tów prak­ty­kę naru­sza­ją­cą zbio­ro­we inte­re­sy kon­su­men­tów pole­ga­ją­cą na wpro­wa­dza­niu kon­su­men­tów w błąd.” Tak zaczy­na się oświad­cze­nie Ban­ku Raif­fe­isen, któ­re dowo­dzi, że Bank sto­so­wał nie­uczci­wą prak­ty­kę w zakre­sie spo­so­bu zmia­ny umo­wy kre­dy­tu i regulaminu.

Pre­zes Urzę­du Ochro­ny Kon­ku­ren­cji i Kon­su­men­tów uznał, że Raif­fe­isen Bank Inter­na­tio­nal AG (Spół­ka Akcyj­na) Oddział w Pol­sce pro­wa­dził dzia­ła­nia pole­ga­ją­ce na wpro­wa­dze­niu kon­su­men­tów w błąd, w związ­ku z roz­po­wszech­nia­niem nie­praw­dzi­wych infor­ma­cji co do zmia­ny posta­no­wień umów poży­czek hipo­tecz­nych i umów o kre­dyt hipo­tecz­ny indek­so­wa­nych lub deno­mi­no­wa­nych do walu­ty obcej poprzez prze­sła­nie w czerw­cu 2016 r. do kon­su­men­tów infor­ma­cji o jed­no­stron­nych zmianach:

• Regu­la­mi­nu Kre­dy­tu Miesz­ka­nio­we­go dla klien­tów ban­ko­wo­ści pry­wat­nej Frie­drich Wil­helm Raif­fe­isen w Raif­fe­isen Bank Pol­ska Spół­ka Akcyjna;
• Regu­la­mi­nu Pożycz­ki Oso­bi­stej dla klien­tów ban­ko­wo­ści pry­wat­nej Frie­drich Wil­helm Raif­fe­isen w Raif­fe­isen Bank Pol­ska Spół­ka Akcyjna;
• Regu­la­mi­nu Kre­dy­tu Miesz­ka­nio­we­go w Raif­fe­isen Bank Pol­ska Spół­ka Akcyjna;
• Regu­la­mi­nu Pożycz­ki Hipo­tecz­nej w Raif­fe­isen Bank Pol­ska Spół­ka Akcyjna;
• Regu­la­mi­nu kre­dy­tu hipo­tecz­ne­go udzie­la­ne­go przez Polbank EFG;
• Umów o kre­dyt hipo­tecz­ny z sygna­tu­rą HL oraz MG,

Do zmie­nio­ne­go regu­la­mi­nu Bank dodał m.in. zapi­sy dot.:

• spo­so­bu okre­śla­nia kur­sów kup­na i sprze­da­ży walut sto­so­wa­nych do uru­cho­mie­nia, spła­ty lub prze­wa­lu­to­wa­nia kre­dy­tu powią­za­ne­go z walu­tą obcą
• miej­sca, w któ­rym moż­na zna­leźć infor­ma­cje o wyso­ko­ści spre­adu walu­to­we­go, któ­ry jest sto­so­wa­ny przez Bank przy roz­li­cza­niu kre­dy­tu powią­za­ne­go z walu­tą obcą 
• ele­men­tów, jakie skła­da­ją się na poszcze­gól­ne kur­sy publi­ko­wa­ne w Tabe­li kur­so­wej Banku
• wzo­ru na pod­sta­wie któ­re­go moż­na samo­dziel­nie obli­czyć wyso­kość poszcze­gól­nych kur­sów (w tym kur­su CHF)
• a tak­że sze­reg innych postanowień.

Fran­ko­wicz po otrzy­ma­niu pisma zawie­ra­ją­ce­go infor­ma­cję o doko­na­niu przez bank jed­no­stron­nej zmia­ny regu­la­mi­nu, musiał tę zmia­nę zaak­cep­to­wać, choć war­to pamię­tać, że bank w ten spo­sób zno­wu pro­wa­dził dzia­ła­nie pozor­ne, gdyż tak napraw­dę mody­fi­ka­cja zapi­sów regu­la­mi­nu zosta­ła wpro­wa­dzo­na wyłącz­nie po to by zmi­ni­ma­li­zo­wać praw­do­po­do­bień­stwo prze­gry­wa­nia spo­rów z kon­su­men­ta­mi w przy­szło­ści. Już wów­czas Bank zauwa­żał, że klau­zu­le indek­sa­cyj­ne w sto­so­wa­nych przez nie­go we wzor­cach umow­nych oraz mają­cych zasto­so­wa­nie do umów regu­la­mi­nach, zaczy­na­ją być kwe­stio­no­wa­ne przez kre­dy­to­bior­ców w sądach. Zatem po raz kolej­ny, aby chro­nić jedy­nie wła­sny inte­res, posta­no­wił na tę oko­licz­ność dodat­ko­wo się zabez­pie­czyć, przy­go­to­wu­jąc argu­men­ta­cję, któ­ra mia­ła sta­no­wić pod­sta­wę obro­ny w pro­ce­sach ini­cjo­wa­nych przez Fran­ko­wi­czów. W podob­nym tonie wypo­wie­dział się Pre­zes UOKiK, któ­ry zauwa­żył, iż dzia­ła­nie Ban­ku w spo­sób jed­no­znacz­ny obra­zu­je, że Bank wyko­rzy­stał tę celo­wo doko­na­ną zmia­nę regu­la­mi­nów w pro­ce­sach sądo­wych z Fran­ko­wi­cza­mi, bowiem w odpo­wie­dzi na coraz licz­niej­sze pozwy, argu­men­to­wał on, że umo­wy są zgod­ne z pra­wem, gdyż bank dobro­wol­nie zmie­nił regu­la­min, wobec cze­go rosz­cze­nia kre­dy­to­bior­ców powin­ny być odda­lo­ne. Po raz kolej­ny mamy więc przy­kład na pró­by nad­użyć ze stro­ny Raif­fe­isen, któ­re przy wyko­rzy­sta­niu jego sil­niej­szej, domi­nu­ją­cej pozy­cji mia­ły sta­no­wić dodat­ko­wy argu­ment prze­ko­ny­wu­ją­cy sądy do tego, że ana­li­zo­wa­ne w toku pro­ce­su klau­zu­le walo­ry­za­cyj­ne nie mają i nigdy nie mia­ły cha­rak­te­ru abuzywnego.

War­to pamię­tać, że pra­wo­moc­ne decy­zje Pre­ze­sa UOKiK mają cha­rak­ter pre­ju­dy­ka­tu w postę­po­wa­niu sądo­wym. Ozna­cza to, że usta­le­nia Pre­ze­sa Urzę­du co do fak­tu sto­so­wa­nia prak­ty­ki naru­sza­ją­cej zbio­ro­we inte­re­sy kon­su­men­tów są dla sądu wią­żą­ce, a  kon­su­men­ci mogą się powo­łać na pra­wo­moc­ną decy­zję Pre­ze­sa UOKiK, gdy będą chcie­li docho­dzić swo­ich praw w sądzie i wyko­rzy­stać oświad­cze­nie, jako dowód w sprawie.

Decy­zja sama w sobie nie oznacz oczy­wi­ście, że wszyst­kie umo­wy zawar­te z Raif­fe­isen Ban­kiem są nie­waż­ne i aby uzy­skać wyrok usta­la­ją­cy nie­waż­ność, w dal­szym cią­gu koniecz­ne jest więc wyto­cze­nie sto­sow­ne­go powódz­twa. Z nasze­go doświad­cze­nia wyni­ka, decy­zja ta może wyłącz­nie wzmoc­nić argu­men­ta­cję sto­so­wa­ną w pozwach, któ­ra pro­wa­dzi do pro­ste­go unie­waż­nie­nia umo­wy, jak to mia­ło miej­sce przy­kła­do­wo w jed­nej z pro­wa­dzo­nych przez Kan­ce­la­rię spraw, o któ­rej pisa­li­śmy tutaj