POZWANIE BANKU PO CAŁKOWITEJ SPŁACIE KREDYTU CHF

Po pierw­szym wzro­ście kur­su fran­ka szwaj­car­skie­go, nie­któ­rzy kre­dy­to­bior­cy posta­no­wi­li doko­nać cał­ko­wi­tej spła­ty kre­dy­tu fran­ko­we­go. Pod­kre­śla­my, że cał­ko­wi­ta spła­ta kre­dy­tu nie unie­moż­li­wia Fran­ko­wi­czom zło­że­nia prze­ciw­ko ban­ko­wi pozwu o zapła­tę na sku­tek usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu lub o tzw. odfran­ko­wie­nie. Co do zasa­dy pozew moż­na wnieść w przy­pad­ku, gdy od momen­tu cał­ko­wi­tej spła­ty kre­dy­tu nie upły­nę­ło wię­cej niż 10 lat, a jeśli spła­ta nastą­pi­ła po nowe­li­za­cji prze­pi­sów doty­czą­cych przedaw­nie­nia z dnia 9 lip­ca 2018 r. – 6 lat.

War­to jed­nak zwró­cić uwa­gę na wyrok z dnia 22 kwiet­nia 2021 r. (spra­wa C‑485/19), w któ­rym TSUE wska­zał, że zasa­da sku­tecz­no­ści pra­wa UE stoi na prze­szko­dzie regu­la­cjom kra­jo­wym, któ­re wią­żą roz­po­czę­cie bie­gu ter­mi­nu przedaw­nie­nia z chwi­lą nie­na­leż­ne­go uisz­cze­nia środ­ków przez kon­su­men­ta. Powyż­sze ozna­cza, że w oce­nie Try­bu­na­łu nale­ży ode­rwać moment, w któ­rym roz­po­czy­na bieg przedaw­nie­nie od momen­tu uisz­cze­nia zapła­ty na rzecz pod­mio­tu sto­su­ją­ce­go nie­uczci­we posta­no­wie­nie. Z wyro­ku tego jed­no­znacz­nie wyni­ka, że rosz­cze­nie kon­su­men­ta może przedaw­nić się zde­cy­do­wa­nie póź­niej, niż w 10-let­nim (a obec­nie już 6‑letnim) okre­sie przedaw­nie­nia, jakie prze­wi­du­je pol­skie pra­wo. Jeśli bowiem kon­su­ment nie ma świa­do­mo­ści, że przed­się­bior­ca zacho­wał się w sto­sun­ku do nie­go nie­uczci­wie, czy­li — zasto­so­wał nie­uczci­we posta­no­wie­nia umow­ne – to ter­min przedaw­nie­nia rosz­czeń kon­su­men­ta nie może roz­po­cząć swo­je­go biegu.

Podob­nie w dniu 10 czerw­ca 2021 r. Try­bu­nał Spra­wie­dli­wo­ści wydał wyrok w połą­czo­nych spra­wach od C‑776/19 do C‑782/19 BNP Pari­bas Per­so­nal Finan­ce SA wypo­wia­da­jąc się rów­nież w kwe­stii przedaw­nie­nia rosz­czeń kon­su­men­ta i pod­trzy­mu­jąc dotych­cza­so­we sta­no­wi­sko. Zgod­nie z tym wyro­kiem wobec kon­su­men­ta, któ­ry zawarł umo­wę kre­dy­tu deno­mi­no­wa­ne­go w walu­cie obcej i nie ma wie­dzy w zakre­sie nie­uczci­we­go cha­rak­te­ru warun­ku zawar­te­go w umo­wie kre­dy­tu, nie może obo­wią­zy­wać jaki­kol­wiek ter­min przedaw­nie­nia w odnie­sie­niu do zwro­tu kwot zapła­co­nych na pod­sta­wie tego warunku.

W podob­nym tonie wypo­wie­dział się Sąd Naj­wyż­szy, któ­ry w uchwa­le z 7 maja 2021 r. (III CZP 6/21) wska­zał, że ter­min przedaw­nie­nia dla Fran­ko­wi­czów bie­gnie dopie­ro od chwi­li, kie­dy Fran­ko­wicz zorien­to­wał się, że jego umo­wa o kre­dyt fran­ko­wy zawie­ra klau­zu­le abu­zyw­ne lub jest w inny spo­sób wadli­wa. Co waż­ne uchwa­le tej zosta­ła nada­na moc zasa­dy praw­nej, co ozna­cza, że sądy nie mogą jej zlek­ce­wa­żyć lub pominąć.

Jak wyni­ka z powyż­sze­go, nawet w przy­pad­ku wcze­śniej­szej cał­ko­wi­tej spła­ty kre­dy­tu CHF, Fran­ko­wi­cze wciąż mają szan­sę na uzy­ska­nie zwro­tu nie­na­leż­nie wpła­co­nych na rzecz ban­ku środ­ków. Obec­nie jed­ną z naj­sku­tecz­niej­szych metod na odzy­ska­nie pie­nię­dzy jest wnie­sie­nie w takiej sytu­acji pozwu o zapła­tę prze­ciw­ko ban­ko­wi. Każ­do­ra­zo­wo jed­nak reko­men­du­je­my kon­sul­ta­cję z praw­ni­kiem, celem dokład­ne­go prze­ana­li­zo­wa­nia umo­wy kre­dy­tu pod kątem tego, czy zacho­dzą pod­sta­wy do prze­słan­ko­we­go usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy oraz usta­le­nia oko­licz­no­ści, jakie towa­rzy­szy­ły zawar­ciu umo­wy kre­dy­tu CHF.