Kolejna umowa CHF nieważna! Tym razem przegrywa Bank Millennium, który musi zwrócić 123 tys. zł oraz 31 tys. CHF!

Dnia 12 mar­ca 2024 r. Sąd Okrę­go­wy w War­sza­wie, IV Wydział Cywil­ny, pod prze­wod­nic­twem SSO Joan­ny Radzyń­skiej-Gło­wac­kiej, wydał wyrok w spra­wie o sygn. akt IV C 845/22, w którym:

- usta­lił nie­waż­ność umo­wy kre­dy­tu hipo­tecz­ne­go zawar­tej pomię­dzy Klient­ką Kan­ce­la­rii, a Ban­kiem Mil­le­nium S.A. w 2008 roku,

- zasą­dził od Ban­ku Mil­len­nium S.A. na rzecz Powód­ki kwo­tę 122 668,39 zł oraz kwo­tę 30 705,13 CHF wraz z usta­wo­wy­mi odset­ka­mi liczo­ny­mi od dnia 23 kwiet­nia 2022 r. do dnia zapłaty,

- odda­lił wnio­sek o nada­nie wyro­ko­wi rygo­ru natych­mia­sto­wej wymagalności,

- zasą­dził od Ban­ku Mil­len­nium S.A. z sie­dzi­bą w War­sza­wie na rzecz Klient­ki Kan­ce­la­rii kwo­tę 11 847 zł tytu­łem zwro­tu kosz­tów pro­ce­su wraz z odset­ka­mi usta­wo­wy­mi za opóź­nia­nie liczo­ny­mi od dnia upra­wo­moc­nie­nia się wyro­ku do dnia zapłaty.

wyrok SO w War­sza­wie z 12.03.2024 ws. IV C 825.22 Millennium

Przed­mio­to­wa spra­wa zosta­ła zaini­cjo­wa­na pozwem we wrze­śniu 2020 r. W pozwie Kan­ce­la­ria zgło­si­ła rosz­cze­nie o usta­le­nie nie­waż­no­ści całej umo­wy kre­dy­tu fran­ko­we­go, a następ­nie zmo­dy­fi­ko­wa­ła docho­dzo­ne rosz­cze­nie zgod­nie z teo­rią dwóch kon­dyk­cji. Bank w odpo­wie­dzi na pozew w mar­cu 2021 roku zane­go­wał zasad­ność wszyst­kich rosz­czeń stro­ny powo­do­wej, kwe­stio­nu­jąc umiesz­cze­nie w umo­wie jakich­kol­wiek nie­do­zwo­lo­nych klau­zul prze­li­cze­nio­wych, a tak­że wska­zu­jąc na brak inte­re­su praw­ne­go Kre­dy­to­bior­cy w doma­ga­niu się usta­le­nia nie­waż­no­ści umo­wy kre­dy­tu. Po wymia­nie pism pro­ce­so­wych, odby­ło się postę­po­wa­nie dowo­do­we pole­ga­ją­ce na prze­słu­cha­niu świad­ków, pra­cow­ni­ków ban­ku na piśmie. Na zakoń­cze­nie, 20 lute­go 2024 r. odby­ła się jedy­na w spra­wie roz­pra­wa, pod­czas któ­rej Sąd prze­słu­chał Powód­kę. Roz­pra­wa odby­ła się w for­mie zdal­nej, stąd Klient­ka Kan­ce­la­rii mogła spo­koj­nie w niej uczest­ni­czyć z domu i nie musia­ła odby­wać stre­su­ją­cej wizy­ty w sądzie. Z zeznań klient­ki Kan­ce­la­rii jed­no­znacz­nie wyni­ka­ło, że przy­stę­po­wa­ła ona do umo­wy kre­dy­tu jako kon­su­ment, któ­ry nie został poin­for­mo­wa­ny o ryz­kach zwią­za­nych z zawar­cie umo­wy kre­dy­tu powią­za­ne­go z CHF. Ponad­to nie mia­ła ona żad­nej moż­li­wo­ści nego­cja­cji tre­ści umo­wy ani też regu­la­mi­nu. Sąd po prze­pro­wa­dze­niu roz­pra­wy posta­no­wił odro­czyć ogło­sze­nie orze­cze­nia do dnia 12.03.2024 r.

Na uwa­gę zasłu­gu­je fakt, że Klient­ka Kan­ce­la­rii wyko­nu­je zawód rad­cy praw­ne­go. Ban­ki — w tym  pozwa­ny bank — w celu pod­wa­że­nia sta­tu­su kon­su­men­ta, czę­sto powo­łu­ją się na wyż­sze wykształ­ce­nie kre­dy­to­bior­cy lub wyko­ny­wa­nie przez nie­go zawo­du zwią­za­ne­go z ban­ko­wo­ścią, finan­sa­mi lub pra­wem. Ich zda­niem posia­da­nie wie­dzy spe­cja­li­stycz­nej ze wska­za­nych dzie­dzin, wyklu­cza moż­li­wość powo­ły­wa­nia się na zawi­łość zapi­sów umo­wy lub brak trans­pa­rent­no­ści posta­no­wień. Jest to sprzecz­ne z panu­ją­cą linią orzecz­ni­czą i wyda­nym 21 wrze­śnia 2023 r. wyro­kiem TSUE o sygn. akt C‑139/22, zgod­nie z któ­rym posia­da­nie wykształ­ce­nia wyż­sze­go w dzie­dzi­nie zarzą­dza­nia i finan­sów oraz zatrud­nie­nie w ban­ku udzie­la­ją­cym kre­dy­tu nie pozba­wia kre­dy­to­bior­cy pra­wa do zakwe­stio­no­wa­nia nie­uczci­we­go cha­rak­te­ru klau­zul umow­nych. O wyro­ku tym pisa­li­śmy, w poniż­szym wpi­sie umiesz­czo­nym na blo­gu kancelarii

Na ban­ku spo­czy­wa obo­wią­zek poin­for­mo­wa­nia każ­de­go kon­su­men­ta o ryzy­ku kur­so­wym w per­spek­ty­wie dłu­go­ter­mi­no­wej, tak aby mógł on zro­zu­mieć na co może być nara­żo­ny przez cały czas obo­wią­zy­wa­nia umo­wy. Nie ina­czej było w opi­sy­wa­nej spra­wie, w któ­re Sąd, mimo wyko­ny­wa­nia przez Powód­kę zawo­du rad­cy praw­ne­go, dnia 12 mar­ca 2024 r. usta­lił nie­waż­ność całej umo­wy kre­dy­tu fran­ko­we­go powią­za­ne­go z CHF i zasą­dził od ban­ku zwrot wszyst­kich wpła­co­nych w wyko­na­niu tej nie­waż­nej umo­wy kwot kredytu!

Cie­ka­wost­ki procesowe:

✅ Powód­ka posia­da wyż­sze wykształ­ce­nie praw­ni­cze i wyko­nu­je zawód racy prawnego,

✅ Sąd nie uwzględ­nił zgło­szo­ne­go przez bank zarzu­tu zatrzy­ma­nia opie­ra­jąc się na roz­strzy­gnię­ciu Try­bu­na­łu Spra­wie­dli­wo­ści z dnia 14 grud­nia 2023 r. (C‑28/22)

✅ Sąd pomi­nął wnio­ski stron o prze­pro­wa­dze­nie dowo­du z opi­nii bie­głe­go sądowego,

✅ Sąd uznał za wia­ry­god­ne zezna­nia świad­ków, pra­cow­ni­ków ban­ku zło­żo­ne na piśmie, jed­nak­że oce­nił je jako nie­wno­szą­ce istot­nych szcze­gó­łów do niniej­szej sprawy,

✅ Sąd nie podzie­lił zarzu­tu przedaw­nie­nia rosz­czeń Powód­ki, a tym samym zarzut naru­sze­nia art. 118 k.c. nie zasłu­gi­wał na uwzględnienie,

✅ W spra­wie odby­ła się tyl­ko jed­na roz­pra­wa (zdal­na), pod­czas któ­rej Sąd prze­słu­chał Klient­kę, a na kolej­nym ter­mi­nie ogło­szo­ny został wyrok wraz z ust­ny­mi moty­wa­mi rozstrzygnięcia.

Wyrok w opi­sa­nej spra­wie nie jest pra­wo­moc­ny i spo­dzie­wa­my się, że bank wnie­sie ape­la­cję, ponie­waż wystą­pił o spo­rzą­dze­nie jego uza­sad­nie­nia. Nie­za­leż­nie od tego, jeste­śmy prze­ko­na­ni, że ape­la­cja ta nie przy­nie­sie zmia­ny wyro­ku, ponie­waż fakt wystą­pie­nia w kwe­stio­no­wa­nej umo­wie nie­do­zwo­lo­nych klau­zul prze­li­cze­nio­wych jest bez­spor­ny, a ich treść zosta­ła wpi­sa­na do reje­stru klau­zul nie­do­zwo­lo­nych pod nume­ra­mi 3178 i 3179. Nato­miast po uzna­niu tych zapi­sów za nie­do­zwo­lo­ne umo­wa nie może dalej wią­zać stron, co win­no skut­ko­wać pod­trzy­ma­niem zapa­dłe­go, korzyst­ne­go dla Klient­ki Kan­ce­la­rii wyroku.